بزرگان چنین گفته اند که :مروت شاخیست از فتوّت ،این خود نیک است.
اما بنسبت اهل و عیال:
نفقه و کسوه ایشان مقدم داشتن، و جهد کردن تا از وجه حلال باشد.
و با ایشان به خوی خوش زیستن،
و وظیفه دین با ایشان در کار دادشتن ، و از کارهای پسندیده در آموختن
و مجال گستاخی ندادن و زبان را از فحش نگاه داشتن
و با خویشان
همچنین بدانچ دست رسد خدمت بجای آوردن
و با ایشان پیوستن و از خوشان درویش عار نداشتن و ایشان را از محل تهمت نگاه داشتن است.
اما بنبت پدر ومادر،
آنرا چه توان گفت.
جان و تن مال فدای خدمت ایشان کردن ،
و حرمت ایشان چو حرمت خدا و رسول داشتن
و همیشه پای بوسیدن و در روی مالیدن و آرزوی ایشانرا دادن
وسخن با ایشان نرم گفتن
و فرموده ایشانرا منقاد و مستسلم بودن
ورضای ایشان را رضای خدا و رسول دانستن است.
علی هذا القیاس زندگانی اهل مروّت چنین باشد.
فتّوت نامه نجم الّدین زرین کوب (مرتضی صراف،کتاب رسایل جوانمردان)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر